Mamy w układzie kosmicznym strażnika. A w zasadzie dwóch. To dzięki nim Ziemia nie jest narażona na permanentne niebezpieczeństwo. Mam nadzieję, że strażnikom uda się nas dopilnować.
Krótko przed Tygodniem Noblowskim każdego roku odbywa się wręczenie tzw. Ig Nobli. Honorują badania co prawda dziwaczne (a czasami śmieszne), ale bardzo często zmuszające do refleksji. Twórca idei Ig Nobli Marc Abrahams powiedział kiedyś, że to nagrody, z których ludzie najpierw się śmieją, a dopiero potem myślą.
Miała być międzynarodowym projektem naukowym łączącym dwie strony żelaznej kurtyny. Choć niektórzy wieszczyli koniec historii, świat z dwubiegunowego wcale nie stał się jednobiegunowy. Przeciwnie, biegunów się namnożyło. A stacja się rozpada.
Jak widzą zwierzęta? Jak może wyglądać życie inne niż to, które pojawiło się na Ziemi? Jak szukać obiektów, których nie znamy z naszego świata?
Tak jak oczekiwanie na pojawienie się pierwszych liści na drzewach wiosną mi się dłuży, tak pojawienie się pierwszych żółtych latem zawsze mnie zaskakuje. I nieco przygnębia. Znowu zmiana warty?
Nauka nie jest prawdą. Nauka poszukuje prawdy. Gdy dowiaduje się czegoś, gdy uzupełnia obraz opisywanego zjawiska, wcale nie znaczy, że wcześniej kłamała i manipulowała. Znaczy, że działa tak, jak powinna.
Jest coś niesamowitego w wykorzystywaniu tego, co daje natura. Możemy mieć energię ze Słońca czy napęd z wiatru. Możemy mieć znacznie więcej.
Gdy kilka lat temu w jakimś filmie fantastycznym zobaczyłem latające roboty ratujące ludzi, potraktowałem to mniej więcej jak budowanie kolonii na Marsie albo załogowe loty międzygwiezdne. Błąd.
To, że będzie, to pewne. Pytanie jest raczej o to, jaka będzie. By odpowiedzieć na to pytanie, musimy bazować na symulacjach i komputerowych modelach oraz na doświadczeniach krajów, w których szczep delta szaleje już na dobre.
Trzech miliarderów ściga się w kosmosie. O samym wyścigu napiszę więcej w przyszłym numerze „Gościa”, ale dzisiaj chcę się sprawie przyjrzeć od innej strony.